Stawy skroniowo-żuchwowe są jednymi z najczęściej używanych stawów w ciele i dlatego są tak podatne na kontuzje. Zaburzenie skroniowo-żuchwowe jest szerokim terminem używanym do opisania wielu różnych diagnoz, które powodują ból w tych stawach i potencjalnie ograniczają otwieranie ust.

Zaburzenie to można podzielić na trzy fizyczne kategorie diagnostyczne:

• zaburzenia mięśni,
• przemieszczenia dysków,
• zaburzenia stawów.

Badanie fizykoterapeutyczne musi składać się z dokładnego wywiadu pacjenta, badania systemowego, oceny bólu i postawy ciała, badania palpacyjnego struktur stawowych i związanych z nim mięśni, badania izometrii oporowej, testów obciążeniowych funkcjonalnych i dynamicznych, a także badania przesiewowego odcinka szyjnego kręgosłupa. Konkretne wyniki badania pomogą fizjoterapeucie, który ma za sobą stawy skroniowo-żuchwowe kurs w ustaleniu diagnozy fizjoterapeutycznej oraz zaburzeń struktury i funkcji ciała pacjenta, ograniczeń aktywności. Kompleksowe badanie i ocena pomogą określić najbardziej odpowiednie dla pacjenta postępowanie fizjoterapeutyczne i określą potrzebę skierowania do innych świadczeniodawców.

Prowadzenie fizykoterapii pacjenta z zaburzeniami stawów skroniowo-żuchwowych

To musi uwzględniać wszystkie czynniki, które powodują objawy pacjenta, w tym jego parafunkcyjne nawyki, postawę i cechy psychospołeczne, żeby wymienić tylko kilka. Wiele badań naukowych dotyczących konkretnych interwencji badawczych w takich zaburzeniach nie ma rygorystycznej metodologii i dlatego ich zalecenia dotyczące najlepszych interwencji muszą być rozważone. Badania wykazały pewną ostrożną pozytywną poprawę objawów u pacjentów, gdy fizjoterapeuta stosuje aktywne ćwiczenia, terapię manualną, reedukację postawy, techniki relaksacyjne, biofeedback lub terapię a także kombinacje tych interwencji terapeutycznych.

Staw skroniowo-żuchwowy otwiera się i zamyka około 2000 razy dziennie, ponieważ umożliwia całodniowe żucie, mówienie, połykanie, ziewanie i chrapanie. To sprawia, że jest najbardziej aktywnym stawem w ciele i podatnym na urazy. Zaburzenie skroniowo-żuchwowe to termin używany do opisania patologii związanej z bólem szczęki, mięśni żucia i innych powiązanych struktur. Związek między wyrównaniem odcinka szyjnego kręgosłupa, szczęki i zębów. Każda dysfunkcja lub nieprawidłowe wzorce ruchowe jednego lub więcej z tych składników mogą zatem prowadzić do zaburzeń, o jakich mowa. Istnieje wiele potencjalnych przyczyn, a ich etiologia jest często wieloczynnikowa. W rozwoju tego rodzaju zaburzeń mogą odgrywać rolę wady zgryzu, żuchwy lub zębów oraz parafunkcyjne czynności nawykowe, w tym bruksizm i żucie gumy. Dodatkowo do jej rozwoju przyczyniają się:

• stany zapalne lub zwyrodnieniowe,
• urazy,
• stres.

Stres psychologiczny jest nie tylko potencjalną przyczyną zaburzeń, o jakich mowa ale może też przedłużać i nasilać objawy u poszczególnych osób. Ponad 50% do 75% populacji może wykazywać co najmniej jeden objaw zaburzeń stawów skroniowo-żuchwowych w ciągu swojego życia – jednak tylko niewielki procent tych osób szuka pomocy medycznej.